Rozdział 03.

~*~*~ DANIEL ~*~*~
 

Weszliśmy do kawiarni i zajęliśmy stolik przy oknie. Po złożeniu zamówienia zajęliśmy się rozmową. Karolina przez cały czas była uśmiechnięta. Gadaliśmy w sumie o wszystkim i o niczym. Zaniepokoiło mnie, że tak nagle na miejsce uśmiechu weszło zdeterminowanie. Widziałem, że coś ją trapi, więc postanowiłem zapytać. Położyłem moją dłoń na jej dłoni.

- Karolina, co się dzieje?

No to już jest naprawdę dziwne. Nie jest nieśmiałą dziewczyną, ale teraz zaczęła mi uciekać wzrokiem. Po chwili westchnęła, spojrzała mi w oczy i…

-Tak naprawdę to chciałam się z tobą spotkać, bo…podobasz mi się. I to bardzo.

-…

Spodziewałem się wszystkiego. Wszystkiego! Ale nie tego! I co ja mam teraz jej powiedzieć?! Nie chcę jej urazić. Nie zdążyłem się nad tym zastanowić, gdy padło drugie pytanie.

-Czy ja też ci się podobam?

-No, podobasz, ale…

Nagle ni stąd ni zowąd drzwi trzasnęły, a ja odruchowo podskoczyłem na krześle. Niestety kiedy się odwróciłem nikogo już tam nie było. W pobliżu stałą tylko kelnerka oblana kawą.

-Kto…
-Nie wiem, jakiś wariat. Kontynuujmy.

-No, ale…nie tak jakbyś chciała.

-To znaczy?

-Eh… mam już kogoś innego.

Cholera, zaraz mi się rozpłacze. Muszę coś szybko wymyślić.

-Ale to nie znaczy, że nie jesteś ładna!

-W czym ona jest lepsza ode mnie?

Ale się wkopałem. I jak jej tu wytłumaczyć, że to nie musi być koniecznie dziewczyna?

-No… ma trochę mniej tutaj.

Chaotycznie wskazałem miejsce, gdzie powinny pojawiać się piersi.

-Wolisz mniejsze?

Spytała ze łzami w oczach.

-Powiem to inaczej. Wolę bardziej… umięśnionych.

Zakrztusiła się swoją własną śliną. No zaraz mi tu zejdzie!

-Więc…

-Tak.

-Oh, ulżyło mi. Ale nie spodziewałam się tego…

Chyba się uspokoiła, ale nadal miała łzy w oczach.

-Ja też nie.

-Więc jak…

-To długa historia.

-Opowiadaj! Mamy dużo czasu.

-To… przyszło samo z siebie. Nawet ja tego nie rozumiem.

-Aaaaaha… To wiele wyjaśnia.

-Proszę. Nie drążmy dalej tego tematu.

Karolina w końcu sobie odpuściła, a resztę spotkania spędziliśmy w ciszy. Wróciłem do domu gdzieś około 18. Zdejmowałem właśnie buty, kiedy z salonu dobiegło mnie wołanie mamy.

-Daniel, pozwól na chwilkę!

Ciekawe czego chce. Cholera… no tak, pewnie chodzi jej o wczoraj. Wyjrzałem zza framugi i zauważyłem mamę siedzącą na fotelu, naprzeciwko sofy, na której siedział Filip.

-Taaak?

-Siadaj.

Ruchem głowy wskazała miejsce obok Filipa, nie chciałem jej się bardziej narażać, więc usiadłem na drugim końcu.

-Chciałam z wami porozmawiać o… no, o was.

Urwała na chwilę, jakby chciała sprawdzić, czy rozumiemy, albo chciała jakiejś reakcji z naszej strony. Ale to chyba nie ma znaczenia, bo i tak się jej nie doczekała.

-Eh… widzę, że nie jesteście za rozmowni.

-…

Złapała się za głowę i znowu westchnęła.

-Chłopcy, i co ja mam teraz z wami zrobić?

-…

-Nie mam pojęcia co w was wstąpiło. Po Filipie jeszcze mogłam się tego spodziewać, ale po tobie?

-A to niby dlaczego tylko po nim?

-Coś ty mu zrobił, to wszystko twoja wina! Mój syn nigdy by czegoś takiego nie zrobił!

-Twój syn?! To ja już nie jestem twoim synem, tak?

-Wiesz, że nie to miałam na myśli!

Nie, już dłużej nie wytrzymam tego cyrku. Wstałem i zamknąłem się w swoim pokoju.

-Daniel ,wracaj tu! Natychmiast!

Robiąc jej na złość, chwyciłem za pałeczki i zacząłem walić w bębny. Dlaczego? Dlaczego?! Dlaczego, do cholery?! Czemu wszystko musi zwalać na Filipa?! To, że jestem młodszy znaczy, że nie mogę mieć własnych preferencji? To boli. Gdyby wczoraj mi tak nie odbiło, to wszystko byłoby w porządku. Nie byłoby tej "rozmowy", Filip nie byłby fochnięty na mnie, mój kubek, by nadal żył. W sumie to mu się nie dziwię. Najpierw go pieprzę, potem zamykam się, nie odzywam ani słowem, wyrzucam go za drzwi... i co go w ogóle wzięło na to podsłuchiwanie? Eh, tyle tematów do rozmyślań. Nawet nie wiem ile tak gram, ale ból w rękach zaczyna mi się dawać we znaki... I nie tylko w rękach.